●اميد و ايمان

ميپرسی" کجايی؟"... می گويم هستم. همين جا، همين اطراف. يک جايی در ميان نگرانی، تشويش و دلتنگی. نگرانم، نگرانش و حتی نميتوانم اين نگرانی را ابراز کنم. نگرانی و سکوت چه ترکيب فرساينده ايست....تشويش، تشويشی که فروگذار نيست. هر لحظه ای که تشويش را با منطق تسکين ميدهم، لحظه ای بعد دوباره طغيان ميکند. تشويشی که منطق را حريف باشد، جانفرساست...دلتنگم و اين دلتنگی را فعلا چاره ای نيست. ترکيب دلتنگی و انتظار چه کشنده است... در اين ميان، فقط به به اين دو تکيه ميکنم: اميد و ايمان..تنها نيم داشته هايی که شايد ما را به جايی ديگر برسانند. شايد، روزی، جايی ديگر ...