●در جستجوی رويای از دست رفته

" فقط من اميدوارم که بتونم کسی رو پيدا کنم که اون احساسی که با ... تجربه کردم، با اون هم بتونم تجربه کنم ."

چرا گاهی ما اين همه به گذشته بها میديم؟ چرا از گذشته، يه تصوير ايده آل، يه خواب خيالی، يه اسطوره در ذهنمون می سازيم و همش بدنبال تکرارش هستيم؟ بهتر نيست که گذشته رو تبديل کرد به يه خاطره شيرين، مثلا از جنس خاطرات دوران کودکی، که لزومی به تکرارش نيست و همون يادش اقناع کننده است؟ يک ياد بدون حسرت. حتی اگر گذشته بخواد تکرار بشه، بعد از اين همه تغيير در ما و ديگران، آيا همون حس ها رو تجربه خواهيم کرد؟ آيا بدنبال يک رويای دست نيافتنی نيستيم؟